Dat was in de kerstvakantie dicht gevroren.

Andre was 7 en dacht he, er ligt ijs, dat kan ik uit proberen.

Het ijs was nog niet erg hard en hij zakte er prompt doorheen met zijn ene been.

Oma Ro en ik moesten vreselijk lachen want het was echt geen gezicht. Andre was boos want wij hoorden niet te lachen maar boos op hem te zijn.  

Met een droge broek was het probleem zo verholpen.

Twee weken later was een ander neefje zo slim om het zelfde te doen.

Waarop Andre op merkt: nou, dat is super dom, want ik ben er twee weken geleden ook al door gezakt!!

Alsof het ijs in die paar dagen niet dikker had kunnen worden!

Eenmaal met de trein vanaf het station vertrokken en hij was weg. Ook in de bus of in het vliegtuig had hij er geen moeite mee. Bij een tussenstop even een sigaretje en weer verder slapen.

We gingen met Opa Dirk van hun huis naar Dijon. Een ritje dat we al vele malen gemaakt hadden: we kwamen er tenslotte altijd aan met de trein, deden er boodschappen en bezochten er musea.

Op een gegeven moment zei Andre heel droog: heeee, dit heb ik nog nooit gezien!!!

Opa Dirk en ik hebben er vreselijk om moeten lachen: ja, als je voor de EERSTE keer eens een ritje wakker mee maakt kun je het inderdaad nog nooit eerder gezien hebben.!

Ik vierde mijn 47ste verjaardag en  wist dat Andre zou komen. Daarom ook had ik gevraagd of Leo ook kwam.

Andre stelde zich keurig netjes voor. Vlak daarna begon hij echter met mij een gesprek.

Zeg mam, nu krijg ik natuurlijk wel dat broertje of zusje he?>

Ja hoor!

Leo zat me aan te kijken want samen hadden we het daar nooit over gehad.

Ik zei tegen Andre dat dat prima was. Maar dat als wij de baby zat waren wij wel even een paar dagen de baby bij hem brachten. En als wij op vakantie wilden. Of als een van ons ziek was. Of als de baby veel huilde.

Andre zag die bui al hangen en zei: ik geloof dat ik toch maar geen broertje of zusje meer hoef.

Ik zei: prima, ook goed. Maar wanneer word ik oma???

Toen was het helemaal stil!!